Światowej sławy botanik, paleobotanik i fitogeograf.

Wielki miłośnik i obrońca polskiej przyrody.

Znakomity nauczyciel i wychowawca młodzieży, której wpajał umiłowanie przyrody i nawyk dbania o jej ochronę.

Patron szkoły od 1996 r.

Święto Patrona obchodzone w naszej szkole corocznie 22 kwietnia,

Motto szkoły „Przez poznanie i ochronę przyrody do jej ukochania”.

 

---

   

 Władysław Szafer urodził się 23 lipca 1886 r. w Sosnowcu.
Wczesne dzieciństwo spędził w Mielcu, gdzie ukończył Szkołę Powszechną. Już od najmłodszych lat interesował się przyrodą, bardzo chętnie uczestniczył we wszystkich wycieczkach krajoznawczych, całymi dniami potrafił przesiadywać w gabinecie przyrodniczym szkoły.
Dalszą naukę kontynuuje w Gimnazjum w Rzeszowie, nadal rozwijając zainteresowania przyrodnicze. Nauki przyrodnicze studiował na
uniwersytetach w Wiedniu, Monachium i we Lwowie.

    Działalność naukową rozpoczął w 1908 r. jako asystent światowej sławy botanika, profesora Mariana Raciborskiego.
Pod jego kierunkiem pisze pracę doktorską i uzyskał tytuł doktora nauk przyrodniczych. W 1910 r. uzyskał tytuł doktora filozofii.
Następnie odbył studia uzupełniające z zakresu leśnictwa i gleboznawstwa w Wiedniu i Monachium. Pracował jako wykładowca botaniki leśnej w Wyższej Szkole lasowej we Lwowie. Podczas I wojny światowej służył jako podoficer w armii austriackiej. W 1918 r.
Władysław Szafer otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prowadził wykłady z paleobotaniki, florystyki oraz socjologii, geografii i systematyki roślin. W latach 1936-38 był rektorem UJ, pełnił tajną funkcję rektora również w czasie II wojny światowej.

    Władysław Szafer był członkiem PAU od 1920, a PAN od 1952 r. Był inicjatorem powstania Tymczasowej Komisji Ochrony Przyrody (1920) i pierwszym jego przewodniczącym. Przewodniczył również państwowej Radzie Ochrony Przyrody w latach 1926-1949. Był organizatorem i dyrektorem Instytutu Botaniki PAN (1953-1961), założycielem Zakładu Ochrony Przyrody PAN w Krakowie w 1952 r. (obecnie Instytutu Ochrony Przyrody PAN) oraz inicjatorem utworzenia Ligi Ochrony Przyrody w 1926 r.

    Profesor Szafer prowadził liczne badania naukowe w różnych dziedzinach nauk botanicznych, ale przede wszystkim rozwijał szeroka działalność w zakresie ochrony przyrody. Przyczynił się do powstania większości polskich parków narodowych, m.in. Białowieskiego, Pienińskiego,
Babiogórskiego, ojcowskiego i Tatrzańskiego oraz parków nadmorskich. Położył ogromne zasługi nie tylko dla rozwoju ochrony przyrody w Polsce,
ale i na świecie. Walczył o ochronę przyrody ojczystej piórem i słowem. Był prekursorem idei: „ochrona przyrody – ochrona człowieka”. W uznaniu zasług profesora Szafera dla idei międzynarodowej ochrony przyrody, jego nazwisko zostało umieszczone na liście honorowej Światowego Funduszu na Rzecz Dzikich Zwierząt (World Wildlife Fund).

    Władysław Szafer był założycielem i redaktorem czasopism Ochrona Przyrody (1920) i Chrońmy Przyrodę Ojczystą (1945). Był autorem map geobotanicznych Polski i Tatr oraz twórcą systematyki modrzewi Europy i Syberii. Opublikował około 700 prac, z czego 437 pozycji dotyczyło zagadnień związanych z ochroną przyrody. Był autorem około 70 prac naukowych, m.in. monografii Życie kwiatów (19270, współautorem wielotomowego wydania Flora Polski (tom 1-2, 1959),klucz Rośliny polskie (1924), dwutomowego dzieła „Szata roślinna Polski” (tom 1-2, 1959), Zarysu historii botaniki w Krakowie” (1964), dwutomowego dzieła Ochrona przyrody i jej zasobów (1965).

    W uznaniu ogromnego dorobku naukowego, profesor Władysław Szafer doczekał się licznych wyróżnień i nagród w kraju i za granicą.
Za całokształt pracy naukowej otrzymał nagrodę państwową I stopnia, był odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem komandorskim i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą, orderem odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

    Profesor Władysław Szafer zmarł 16 listopada 1970 r. Spoczywa na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Zostawił po sobie wielkie dzieło swego życia, a mianowicie zdolną do działania organizację ochrony przyrody w Polsce. Swą postawą życiową dowiódł, jak bardzo bliski i drogi mu był ojczysty kraj, a nade wszystko, jak szczerze ukochał i chronił piękno otaczającej przyrody. Jego postawa, zaangażowanie i wielkie oddanie sprawie ochrony przyrody, winna być dla nas wzorem godnym naśladowania.